ایشان با توجه به معنای «الحاح شهوت» که عبارت است از رسیدن به هواها و تمایلات نفسانی و خوشگذرانی‌های دنیوی، به بیان روایات متعدّدی درباره دنیاطلبی و آخرت‌گرایی و آثار هر یک از آن‌ها پرداخت و فرمود: تجارت دنیا نتیجه‌ای جز تضییع عمر و حساب و کتاب سخت اخروی در پی نخواهد داشت. در طرف مقابل، تلاش در جهت آبادانی آخرت، نشانه عقلانیت آدمی و دارو و شفای تمام دردهای اوست. عالم آخرت، ثمره، ثواب و عوض تمام مجاهدت‌ها، سختی‌ها و بلاهای دنیوی انسان است. به عنوان نمونه، بنا بر روایتی از امام صادق(ع)، در بهشت درختی است که وقتی باد در بین شاخه‌های آن می‌پیچد، صوت دلنوازی از آن نواخته می‌شود که به گوش احدی از مخلوقات نرسیده است. این صوت را تنها کسانی می‌توانند بشنوند که مسموعات حرام دنیا را به سبب ترس از خدا ترک کردند. (بحارالأنوار، ج76، ص241)
این استاد اخلاق خاطرنشان کرد: در واقع یکی از حکمت‌های وجود لذات و نقمات دنیوی، درک لذات و عذاب‌های اخروی است؛ اگرچه این دو قابل قیاس با یکدیگر نیستند اما به طور مثال، درک حرارت و سوزانندگی آتش دنیا راهی برای درک آتش آخرت است. در رابطه با لذات معنوی و عذاب‌های روحی نیز همین طور است. خداوند در روز قیامت، اهل بهشت و جهنم را به یکدیگر نشان می‌دهد و مواجهه با حقیقت از دست دادن بهشت، از بزرگ‌ترین عذاب‌های روحی اهل جهنّم است. هدف از خلقت انسان، بهره‌مندی از فیض و لطف و احسان دائمی خداوند و تحصیل نور و کمال و حیات مطلق است که قابلیت می‌خواهد و حکمت الهی بر این قرار گرفته که قابلیت بندگانش را برایشان احراز کند.

آیت‌الله هاشمی علیا اظهار کرد: دنیا هدف نیست، ولی طریق آخرت و راه حصول بهشت است. اگر چه دنیا بسیار مذمّت شده اما طبق فرمایش امیر مؤمنان(ع) همین دنیا محلّ عبادت، موعظه، عبرت و توانگری است برای کسی که از آن در جهت کسب توشه آخرت بهره گیرد و فریفته جلوه‌های آن نشود. (نهج البلاغه، حکمت 131)

ایشان این جلسه و مبحث را با دعا برای قدم برداشتن همه مؤمنان در راستای هدف خلقت و بیداری از خواب غفلت و عاقبت به خیری به پایان برد.